Rozdział 28- Wyjdź.

Popatrzyliśmy po sobie z brunetem.
-Nie chciałam Ci mówić, bo nie chciałam zniszczyć Twojej przyjaźni z Tomem- powiedziałam cicho patrząc w dół
-Mila nie chce, żeby nasza znajomość wpłynęła na The Wanted- dodał Parker.
Max nic się nie odzywał tylko patrzył na mnie lub na bruneta.
-Nie wierze, że to się dzieje- powiedział- Po prostu nie wierze- dodał ostro i wyszedł trzaskając drzwiami.
Gdy tylko się za nim zamknęły wybuchłam głośnym płaczem zasłaniając sobie twarz dłońmi. Tom usiadł na brzegu łóżka z kamienną miną i schował głowę w dłoniach. 
-To wszystko moja wina- powiedział nagle.
Opuściłam ręce i spojrzałam na niego przez łzy. Wpatrywał się we mnie udręczonym wzrokiem ale nagle spuścił głowę w dół.
-Nie mogę patrzeć jak płaczesz- wyszeptał z zamkniętymi oczami.
Wytarłam szybko łzy i uklękłam przed chłopakiem.
-Tom, to nie Twoja wina tylko nasza. 
Nic nie powiedział, patrzył tylko tępo w podłogę. Odetchnęłam głęboko.
-Tom, spójrz na mnie, już nie płaczę.
Nie zrobił tego, nagle poczułam na udzie coś mokrego. Spojrzałam na twarz chłopaka. Mocno zaciskał powieki ale łzy i tak spływały pojedynczo po jego policzkach.
-Mila, zostaw mnie samego. Twój brat jest ważniejszy niż ja- powiedział podnosząc głowę
-Nie zrobię tego- powiedziałam wyciągając rękę aby otrzeć z łez jego policzek, złapał mnie za rękę i odepchnął ją
-Wyjdź.
Spojrzałam na niego zaskoczona.
-Co ?- wyszeptałam
-Wyjdź, tak będzie dla wszystkich najlepiej. Jak mnie zostawisz- powiedział i wstał gwałtownie omijając mnie po czym zamknął się w łazience z hukiem.
Niewiele myśląc wybiegłam z pokoju. Wpadłam do siebie i zanosząc się płaczesz rzuciłam się na łóżko. Nathan pukał do mnie kilka razy i prosił, abym go wpuściła ale nie chciałam z nikim rozmawiać. W końcu doprowadziłam swój wygląd do normalności, założyłam ubranie. Do torby włożyłam potrzebne rzeczy i wyszłam z hotelu. Musiałam to wszystko przemyśleć z dala od chłopaków. Gdy tak szłam zamyślona deptakiem zobaczyłam dziewczynę, która wyglądała i była ubrana praktycznie identycznie jak ja. Identyczne włosy, torba, koszula różniłyśmy się tylko odcieniem jeansowych spodenek i topem- ona miała zielony. Co prawda twarz miała inną ale od tyłu wyglądała zupełnie jak ja. Zirytowałam się tym i wyprzedziłam dziewczynę przechodzą szybko przez ulice. 

~~~ Perspektywa Toma

Patrzyłem przez okno jak Mila wychodzi z hotelu. Miałem ochotę za nią wybiec i powiedzieć jej, że Max może mnie znienawidzić ale ja chce z nią być. Nagle do pokoju wszedł blady jak ściana Max. Spojrzałem na niego przerażony bo nie wiedziałem czego chce.
-Nie wiesz może gdzie jest Mała ?-spytał normalnie
-Właśnie wyszła z hotelu, widziałem z okna- powiedziałem
-Pójdziesz ze mną jej poszukać ? Chce z wami porozmawiać- powiedział nerwowo 
-Jasne.
Szybko się zebrałem i wyszedłem z kumplem z hotelu. Ruszyliśmy w stronę deptaku, gdzie prawdopodobnie poszła Mała. Max spytał jak jest ubrana więc opisałem mu to co zapamiętałem. Nagle Max pokazał palcem w stronę ulicy.
-Tam jest !
Spojrzałem w tamtą stronę, faktycznie dziewczyna miała białą koszulę i torbę jak Mila. Dziewczyna weszła na pasy a po chwili z zza zakrętu wyjechał rozpędzony samochód, który z hukiem potrącił blondynkę odrzucając jej torbę w ludzi.


~~~ Perspektywa Mili

Nagle usłyszałam za sobą ogromny huk, pisk opon i krzyki ludzi. Odwróciłam się i z przerażeniem wpatrywałam się w dziewczynę, która leżała pod kołami samochodu. "To mogłam być ja" przebiegło mi przez myśl. W tym momencie usłyszałam przerażone krzyki Toma. Wybiegłam na ulice, na której i tak cały ruch był zablokowany. Zobaczyłam go w tłumie razem z Maxem, obydwoje wpatrywali się zszokowani w dziewczynę leżącą na ziemi. 
-Tu jestem !- krzyknęłam.
Tom od razu spojrzał w moją stronę i przybiegł do mnie nim Max się zorientował. Zaczął mnie przytulać, cały się trząsł.

-Myślałem, że umarłaś- wyszeptał drżącym głosem
-Tom nic mi nie jest, spokojnie- powiedziałam.
Max podszedł do nas a Parker od razu mnie puścił. Brat przytulił mnie.
-Nie wychodź więcej bez słowa, błagam Cie- powiedział.
Uśmiechnęłam się delikatnie i pokiwałam głową na zgodę. Max spojrzał na Toma.
-No przytul ją, byłeś bardziej przerażony ode mnie. Ja wracam do hotelu- powiedział.
Dał mi całusa w policzek i poszedł w stronę hotelu. Tom pociągnął mnie za rękę, aby zrobić miejsce dla karetki, która właśnie podjeżdżała. Posadził mnie na jakieś ławce, która stała w czymś na wzór parku.
-Wszystko dobrze ?- spytał
-Tak.
Zapadła cisza, chłopak nieśmiało położył dłoń na mojej i splótł nasze palce. Oparłam głowę o jego ramię.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
PRZEPRASZAM !!!!!!!!!
Wybaczcie, że musiałyście tyle czekać ale nie mam czasu pisać. Kończy się semestr i mam tyle sprawdzianów że bania mała i jeszcze KTOŚ zagarnia resztę mojego wolnego czasu.
Dziękuję za wszystkie nominacje ale nie odpowiem na żadną. Naprawdę nie mam kiedy ! 
Bardzo bym chciała ale ... do końca miesiąca mam tyle spraw, że nie wiem kiedy dodam następny rozdział :(
Mam nadzieje, że zrozumiecie :***
Kocham was ! <33333333